Start

Een blog beginnen. Klinkt simpel. En dat is het ergens ook. Anderzijds is het een beetje jezelf blootgeven. Hmmm, dat is al iets minder simpel. 

Om te beginnen zal ik mezelf even voorstellen. Wie ben ik? Goede vraag. Daar knelt ook meteen het schoentje. Ik ben mezelf namelijk een beetje kwijtgeraakt en voorlopig heb ik geen idee waar ik uithang. Nu de feiten zijn wat ze zijn. Ik ben een vrouw en recent werd ik mama. Naast mama worden, werd ik depressief. Kan gebeuren, zo blijkt. De twee gaan soms hand in hand. Tot niemands vreugde.

Dat eerste, dat mama zijn, maakt mij een zorgend persoon. Altijd druk in de weer met pampers en flessen. Terwijl het tweede, me een professioneel zetelhangster maakt, steeds in pyama met een slechte lichaamshygiëne. Beiden gaan niet bepaald hand in hand. Zo wijst de praktijk toch uit.

Je kan niet professioneel zetelhangen en tussendoor pampers verversen. Zo ligt de zetel binnen de kortste keren vol met vieze pampers en is er geen ruimte meer om professioneel zetel te hangen. Het is al snel duidelijk dat ik naast dat mama en depressief zijn ook echt hulp nodig heb. Die krijg ik ondertussen gelukkig ook. 

Van de hulp die ik krijg, krijg ik dan te horen dat ik niet alleen ben. Een postpartum depressie, Zo zijn er veel, zo blijkt. Alleen vraag ik me dan af, waar zijn die andere moeders? Als ik op sociale media scroll kom ik alleen perfecte plaatjes tegen van gelukkige moeders met schattige baby’s.

Zo ben ik niet.

Pyama nog steeds aan, baby in de arm en bezig aan de derde huilbui van de dag. Ik dan, mijn baby is eerder van de blije soort.  Deze keer omdat mijn baby een vieze pamper had, ik het pas te laat doorhad en zijn billetjes nu vuurrood zien. Zo erg is dat toch niet, kan je denken. Wel, in depressieland is dát het einde van de wereld. Naast een goede lichaamshygiëne, gooi je tevens alle relativeringszin overboord.

Niet bepaald het perfecte plaatje om te delen. Of misschien net wel? Misschien mag er wat meer tegenwicht geboden worden aan al die perfecte plaatjes. Misschien hebben al die plaatjes wel een keerzijde. De mijne in ieder geval wel en ik voel de nood om dit te delen. Het is gewoon goed om even te zeggen dat het niet altijd geweldig is. Het maakt er ons alleen echter door.

Dus daarom, voor al mijn mededepressie moeders, maar ook voor de moeders die het moederschap niet altijd geweldig vinden: ExitGrijzeWolk. Mijn verhaal. Sit back, relax and I hope you enjoy.