Voor ik zwanger was had ik een heel duidelijk beeld van wat voor mama ik wilde zijn. Ik ging niet zo’n verlepte plant met vogelnest op het hoofd zijn. Ik ging een trotse, aantrekkelijke mama zijn. Eentje met lippenstift op die rechtop marcheerde achter de kinderwagen liefst nog in een hippe outfit. Dat het soms lastig ging zijn, besefte ik vaag. Alleen kan ik niet zeggen dat ik verder diep nadacht, over de realiteit van het mama zijn. 

Ik kreeg een baby en mijn leven stond op zijn kop

Ik ben op.

Op van de bevalling, van het borstvoeden en van de slapeloze nachten waar ik soms slechts in blokken van twintig minuten slaap. Naast me ligt mijn zoontje ,wat was ik blij met zijn komst.

Alleen, nu ik in bed lig moet ik op deze stille ochtend onder ogen zien dat de blijdschap en het geluk plaats hebben gemaakt voor iets anders. Het is de eerste keer dat ik me bedenk dat ik mijn baby ook naar de zolder kan brengen, de deur kan sluiten en zelf uit een raam kan springen. Ik schrik van mijn eigen gedachten.

Wat volgde was een diepgaand herstelproces met ups en downs en vooral veel zinnige levenslessen die ik voor altijd met me zal meenemen. Dit hele proces leerde welke focus echt belangrijk is in mijn leven en waarom ik de ratrace aan me laat voorbijgaan.